İstigâsenin Cevazının Delilleri -1- yazımızı okumak için buraya tıklayabilirsiniz. Geçen yazıda üç delil zikretmiştik. Bu bölümde dördüncü delilden devam ediyoruz.
4. Delil: İbn Abbas (radıyallahu anhuma) Hadisi
İbn Abbas’tan (radıyallahu anhuma) rivayet edildiğine göre Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Allah’ın Hafaza melekleri dışında başka melekleri de vardır. Ağaçtan düşen yaprağı bile yazarlar. Sizden birisine kimsenin olmadığı bir yerde bir sıkıntı ârız olsa şöyle nida etsin: ‘Ey Allah’ın kulları yardım edin. Allah size rahmet etsin.’”[1]
el-Heysemî (rahimehullah) bu rivayeti zikreder ve şunları ekler: “Bezzâr’ın rivayet ettiği bu hadisin tüm ricali sikadır.”[2]
Hadisin istigaseye delalet vechi: Bu hadis, meleklerle istigase yapmanın cevazına delalet etmektedir. Onlar ise tıpkı insanlar gibi mahluktur.
5. Delil: Abdullah b. Mesud (radıyallahu anh) Hadisi
Abdullah b. Mesud’dan (radıyallahu anh) rivayet edildiğine göre Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Sizden birinin hayvanı ıssız bir arazide kaçarsa şöyle nida etsin: “Ey Allah’ın kulları! Onu benim için tutun. Ey Allah’ın kulları! Onu benim için tutun. Muhakkak ki Allah’ın yeryüzünde hayvanınızı sizin için tutacak hazır kulları vardır.”[3]
Hadisin istigaseye delalet veçhi şu şekildedir: Bu hadiste zikrolunan “hazır” kelimesinden meleklerden birinin kastedilme ihtimali bulunduğu gibi insanlardan birinin de kastedilme ihtimali vardır. Her halükarda bu hadis, sıkıntı anında bir mahlukla istigase yapmanın caiz olduğuna delalet etmektedir.
İmam-ı Nevevî (rahimehullah) bu hadisi zikrettikten sonra şöyle demektedir: “Büyük hocalarımızdan bazısının aktardığına göre bir gün birinin hayvanı kaçtı. Sahibi de bu hadisi biliyordu ve hadiste zikredilen lafızla nida etti. O anda Allah (celle celalühü) hayvanı durdurdu. Ben de bir gün bir kafileyle birlikteydim. Aynı şekilde kafileden birinin hayvanı kaçtığı esnada bu sözü söyledim ve hayvan sebepsiz bir şekilde durdu.”[4]
6. Delil: Meymûne bnt. el-Hâris (radıyallahu anha) Hadisi
Müminlerin annesi Meymûne bnt. Hâris’den (radıyallahu anha) rivayet edildiğine göre Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onun yanında kaldığı bir gece namaz kılmak için kalktı ve abdest alırken üç defa “buyur, buyur” ve yine üç defa “yardım olundun, yardım olundun” dediğini duydu. Yanına geldiğinde ona şöyle dedi: “Ya Resulallah! Senin abdest alırken şöyle şöyle dediğini duydum. Sanki birisiyle konuşuyor gibiydin. Yanında biri mi vardı?” Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) da şöyle buyurdu: “Benî Ka’b kabilesinin şairi, Kureyş’in onlara karşı Benî Bekr kabilesini desteklediğini söylüyor ve benden yardım istiyordu.”[5]
Hadisin istigaseye delalet veçhi şu şekildedir: Şairin Resulullah’tan (sallallahu aleyhi ve sellem) istediği yardım Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) gıyabında istenmiş bir yardımdır. Bu da apaçık bir istigasedir.
7. Delil: Abdurrahman b. Sa’d (radıyallahu anh) Hadisi
Abdurrahman b. Sa’d’dan (radıyallahu anh) şöyle rivayet edildi: “Bir ara İbn Ömer’in ayağı hareketsiz kaldı. Bir adam ona, ‘en sevdiğin kişinin ismini zikret’ dedi. O da ‘Ya Muhammed’ dedi.”[6]
Hadisin istigaseye delalet veçhi şu şekildedir: İbn Ömer (radıyallahu anh) bir ihtiyacı anında Resulullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) nida ederek onunla istigase yapmaktadır.
8. Delil: Yemâme Savaşı
Yemâme savaşında Müslümanların şiarı “Ya Muhammedâ” sözüydü.
Rivayetin istigaseye delalet veçhi şu şekildedir: Sahabe-i Kiram savaşta Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ile istigase yapmakta ve gıyabında ona nida ederek ondan yardım talep etmektedirler. Bu çok açık bir istigasedir.
İmam Ahmed b. Hanbel (rahimehullah) şöyle demektedir: “Beş kere hac yaptım. Bunlardan iki tanesi binekli, üç tanesi yayandı veya iki tanesi yayan üç tanesi binekliydi. Yayan hac yolculuklarımdan birinde yolumu kaybettim ve ‘Ey Allah’ın kulları! Bana yolumu gösterin’ demeye başladım. Yolumu buluncaya kadar söylemeye devam ettim.”[7]
Vehhabiler’in, imamları olarak gördükleri İmam Ahmed b. Hanbel (rahimehullah) bile Allah (celle celalühü) dışındaki varlıklarla istigase yapmaktadır. Bu ise onlara göre şirktir. Dolayısıyla onların tutarlı olmak namına yapması gereken şey, tıpkı bütün istigase yapan Müslümanları tekfir ettikleri gibi imamları saydıkları Ahmed b. Hanbel’i de (rahimehullah) tekfir etmeleridir. Ama Vehhabilik gibi ilkel ve sığ bir sisteme inanan zihin yapılarında tutarlılığın bulunmaması çok da garip olmasa gerektir.
[1] İbn Ebî Şeybe, el-Musannef, (15/345/30339); Bezzâr, el-Müsned, (11/181/4922).
[2] el-Heysemî, Mecma’u’z-Zevâid, (20/273).
[3] et-Taberânî, el-Mu’cemü’l-Kebîr, (10/217/10518); İbnü’s-Sünnî, Amelü’l-Yevm ve’l-Leyle, (141/168).
[4] en-Nevevî, el-Ezkâr, (370).
[5] et-Taberânî, el-Mu’cemü’s-Sağîr, (2/167/968).
[6] Buhârî, el-Edebü’l-Müfred, (441/964); İbnü’s-Sünnî, Amelü’l-Yevm ve’l-Leyle, (141/168).
[7] Abdullah b. Ahmed b. Hanbel, Mesâilü’l-İmam Ahmed b. Hanbel, (912).
